კატეგორიები
ჟურნალისტური მოკვლევა
სტატია
რეპორტაჟი
ანალიზი
ფოტო რეპორტაჟი
ექსკლუზივი
ინტერვიუ
უცხოური მედია საქართველოს შესახებ
რედაქტორის აზრი
პოზიცია
მკითხველის აზრი
ბლოგი
თემები
ბავშვები
ქალები
მართლმსაჯულება
ლტოლვილები / დევნილები
უმცირესობები
მედია
ჯარი
ჯანდაცვა
კორუფცია
არჩევნები
განათლება
პატიმრები
რელიგია
სხვა

ამბავი გაფიცხებული ფიცხელაურისა

21 ივნისი, 2011

მარი ოთარაშვილი, წეროვანი-თბილისი

„ვინც იმათი თანამშრომელია - რუსების თუ ოსების, მათ უწყისზე ხელს ვინც აწერს და მათ ხელფასს ვინც იღებს, აქ ჩვენი თანამშრომელი ვეღარ იქნება“, – აცხადებენ ჩვენთან საუბრისას ახალგორის დევნილი ადმინისტრაციის წარმომადგენლები, გამგებელი ზურაბ ფიცხელაური და მისი მოადგილე ვალოდია შერმადინი.

ეს კი მარტივად ნიშნავს, რომ ახალგორის მუნიციპალიტეტში შემავალ ორგანიზაციებს, რომლებიც უშუალოდ ახალგორში საქმიანობენ, ლეგიტიმური ხელისუფლება დაფინანსებას შეუწყვეტს. წეროვანში დაბანაკებული ახალგორის დევნილი გამგებელი და მისი მოადგილე ირწმუნებიან, რომ ლეგიტიმური მთავრობა ყველანიარად ცდილობს, ქსნის ხეობაში როგორმე ქართველები შეინარჩუნონ, მაგრამ იქ არსებული ვითარება ამას ეწინააღდგება.     

ამ ჩინოვნიკების საუბრის ტონში ადვილად შეამჩნევთ აგრესიას, ცინიზმს და უტაქტობას. მათ არ მოსწონთ ისეთი ჟურნალისტი, რომელიც ახალგორში ჩასვლას ახერხებს და იქაური პრობლემების ობიექტურად გაშუქებას ცდილობს. მათ შორის არის ამ ინტერვიუს ავტორიც,  რომელიც ახალგორიდან რეპორტაჟებს გაზეთ „რეზონანსში“ და ასევე www.humanrights.ge-ზე აქვეყნებს. გაფიცხებულმა ზურაბ ფიცხელაურმა ჟურნალისტი მოღალატედ შერაცხა.

- თქვენ ამბობდით, რომ ახალგორში ზოგიერთებს ბინები წაართვეს. ვინ არიან ისინი და რატომ წაართვეს?

ზურაბ ფიცხელაური: მე არაფერი არ ვიცი. წარმოდგენა არა მაქვს.

როგორ თუ არ იცით?! ეს ინფორმაცია თქვენგან გავიგეთ...

ზურაბ ფიცხელაური: ჰო, არ ვიცი. მე მეგონა, შენ რომ ახალგორში იყავი, სადაც ოსებიც კარგად გხვდებიან და ქართველებიც, ამ ამბავს იქ გაიგებდი.

მე როგორც ვიცი, სახლები დაიბრუნეს იმ ოსებმა, ვინც 90-იანი წლების ეთნოკონფლიქტისას სახლი თავისით დატოვა და ვლადიკავკაზში გაიქცა, ზოგს წაართვეს, ზოგმაც შიშით მიზერულ ფასში უცებ გაყიდა და წავიდა.

ზურაბ ფიცხელაური: მითხარი, აბა, ერთი ასეთის ბინა.

- თუნდაც ანატოლი მარგიევისა...
 
ზურაბ ფიცხელაური: მერე? სხვებს რომ დაყვნენ ყველას და გააფრთხილეს, ხელწერილებიც კი რომ ჩამოართვეს, ბინები უნდა დაცალოთო, ეს არ იცი?! შენ როგორებზეც ამბობ, ეგეთი არის სულ ორი ბინა.

- რამდენადაც ვიცი, თქვენს ერთ-ერთ ნათესავსაც ჩამოართვეს ბინა იმ მოტივით, რომ იგი 90-იან წლებში ახალგორიდან წასულ ოსს ეკუთვნოდა.

ზურაბ ფიცხელაური: ვინ ჩემს ნათესავს?!

- დეტალები არ ვიცი. თუ გინდათ, გვითხარით...

ზურაბ ფიცხელაური: მე რატომ უნდა გითხრა? თუ გინდა, გაიგე. მე ვერ გეახლები შენი „რეზონანსის“ რედაქციაში.

- რატომ საუბრობთ ასე აგდებულად?!

ზურაბ ფიცხელაური: აგდებულად კი არა სწორად ვსაუბრობ.

- როგორც ვიცი, იქ არსებულ ორგანიზაციებს დაფინანსებას თითქმის ყველას უწყვეტთ. ვიცი, რომ დაგიბარებიათ ბიბლიოთეკის თანამშრომლები და გითქვამთ: თუ წეროვანში არ გადმოხვალთ, ხელფასი აღარ გექნებათო. რამდენად მართალია ეს?

- ვინ გითხრა ეგ?

ერთ-ერთმა ბიბლიოთეკარმა.

ზურაბ ფიცხელაური: მაინც ვინ?

- რა მნიშვნელობა აქვს თქვენთვის? შეკითხვას გისვამთ და მიპასუხეთ.

- მე მგონი, ეგ მართალი არ უნდა იყოს... მე შენგან ერთი რამე მაინტერესებს: თვლი თუ არა ახალგორს ოკუპირებულად?

ვთვლი.

- დაწერეთ ეს გაზეთში. თუ ასე მიგაჩნიათ, რატომ არ წერთ?! თუ არა და მე მაინც დავწერ, როგორც რა მიგაჩნიათ.

- სადაც გინდათ და რაც მოგესურვებათ, ის დაწერეთ. მანამდე კი, კეთილი ინებეთ და მიპასუხეთ შეკითხვებზე, რადგან ჩვენ დიდი ხანია შევთანხმდით ამ ინტერვიუზე. ასე არ არის?

- ჯერ მიპასუხე: მიგაჩია თუ არა ახალგორი ოკუპირებულად.

- მე ხომ უკვე გუპასუხეთ?!

-  არ მიგაჩნია, ხომ?

- მე ამაზე უკვე გიპასუხეთ!

- ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, რომ ეს გაზეთში დაწერო... და, საერთოდ, რომელი ქვეყნის შვილი ხარ, მითხარი და გამაგებინე?!

- შეკითხვებს მე ვსვამ და მე უნდა მიპასუხოთ. მე თქვენს სხვა შეკითხვებს პასუხს არ გავცემ, რადგან ამაზე პასუხი თავადაც მშვენივრად იცით.

ზურაბ ფიცხელაური: მე ვერ ვხედავ იმას, რომ შენ საქართველოს შვილი ხარ.

- არ გეჩვენებათ, რომ სასაცილოა თქვენი ასეთი შეკითხვები?

ზურაბ ფიცხელაური: ახლა შენს შეკითხვებს მივუბრუნდეთ: ვინ მოგცათ ბიბლიოთეკებზე ინფორმაცია?

- წყაროს ჩვენ არ ვაკონკრეტებთ.

ზურაბ ფიცხელაური: უნდა დააკონკროტო. ხომ უნდა ვიცოდე, რომელს არ აუღია ხელფასი?

- და ეს ჟურნალისტისგან უნდა გაიგოთ?!.. თქვენ რომ მომაწოდოთ რამე ინფორმაცია ანონიმურად, როგორც თვქენ გვარ-სახელს ვერ ვიტყვი, ასევე - სხვა დანარჩენისასაც.

ზურაბ ფიცხელაური: აუცილებლად. შენ ის დაწერე ჩემზე, რაც არ უნდა დაგეწერა და რა მოხდა, რომ ეს დაწერო?! შენ დაგიწერია ჩემზე, რომ მე თითქოს ვიღაცებს ახალგორში ვთავაზობ შპიონობას. ვიღაცა დეგენერატმა რაღაცა რომ გითხრას, უნდა დაწერო?!

- ძალიან გთხოვთ, კორექტულად ისაუბრეთ.

ზურაბ ფიხელაური: კორექტულად კი არა, შენ უნდა უნდა გესმოდეს, რომ ასეთი რამეები არ უნდა დაწერო. იმასაც კი არ ფიქრობ, რომ მაგის დაწერის შემდეგ შესაძლოა, ზურას ახალგორში სახლ-კარი დაუწვან.

რა გინდათ თქვათ, რომ ახალგორში სახლ-კარს გიწვავენ?

ზურაბ ფიცხელაური: რომ დაეწვათ?

- რატომ უნდა დაეწვათ?

ზურა ფიცხელაური: იმიტომ, რომ თურმე ვიღაცას ზურა შპიონაჟს „ავალებს“. ხვდები, რას აკეთებ?! თუ შენ თავი გამომძიებელი გგონია, ან დიდი ჩამოყალიბებული ვინმე?!.. რას წერ, ისიც კი არ იცი.

- კორექტულად ისაუბრეთ!

ზურაბ ფიცხელაური: კროექტულად შენ უნდა დაწერო.

- ანუ ლექციისთვის დამიბარეთ აქ და არა ინტერვიუსთვის?

ზურაბ ფიცხელაური: ზუსტად ამიტომ დაგიბარე, რომ ეს გკითხო: მართალი იყავი, ეს რომ დაწერე?!

- სხვათა შორის, იმ ადამიანს, ვინც ეს გვითხრა, აქვს აუდიოჩანაწერი, რითაც ამტკიცებს, რომ თქვენ მართლა სთავაზობთ შპიონაჟს.

ზურაბ ფიცხელაური: ვის აქვს?!.. კრიტიკულ მომენტამდე ნუ მიმიყვან. „დაპუსტიმ“ შევთავაზე; მე თუ ჩემი ქვეყნის შვილი ვარ, ყველაფერს გავაკეთებ ჩემი ქვეყნისთვის. შენ კი მიწერ იმას, რომ მე ვიღაცას შპიონობას ვთავაზობდი.

- მე თქვენ მოგეცით საშუალება, მაგაზე კომენტარი გაგეკეთებინათ, მაგრამ თქვენ მაშინ ეს არ ისურვეთ.

ზურაბ ფიცხელაური: მანახე ერთი ის დეგენერატი, ვისაც შპიონობა შევთავაზე. რა ჩანაწერი აქვს ერთი!.. თამილა მეარაყიშვილი, რომელიც წელიწადნახევარი თვალითაც არ მინახავს, არც ტელეფონით დავლაპარაკებივარ, იმის ნალაპარაკებს წერ. შენ იმასაც ვერ ხვდები, რომ თამილა მენანება, თორემ 5-ჯერ გავუშვებდი აქედან. რა უნდა ველაპარაკო თამილას, რომელიც არ ცნობს ახალგორის გამგეობას?!

- როგორც მე ვიცი, ის არც დე ფაქტო გამგეობას სცნობს...

ზურაბ ფიცხელაური: ძალიან კარგადაც სცნობს. შენ მე ნუ მასწავლი, ეგ ვის სცნობს და ვის – არა.

- თუკი ამ კონკრეტულ ადამიანზე ლაპარაკობთ, სწორად მიგაჩნიათ, რომ მას ისე ათავისუფლებთ სამსახურიდან, რომ ამის შესახებ არაფერს ეუბნებით?

ზურაბ ფიცხელაური: ეგ თანამშრომელი თუ უფროსად მთვლის, თვეში ერთხელ არ უნდა დაგვირეკოს, ან უნდა შემოგვიაროს და გვკითხოს: ამას ვაკეთებ და ასე ვქნა, თუ არაო...

- რა, არ ყოფილა?

ვალოდია შერმადინი: სასამართლოს გადაწყვეტილებით, ის ვალდებულებას იღებს, სამსახურში გამოცხადდეს და ურთიერთობა ჰქონდეს ხელმძღვანელობასთან.

- და თუკი გაათავისუფლეთ, ამის შესახებ მან არ უნდა იცოდეს?

ზურაბ ფიცხელაური: როგორ გავაგებინოთ? არც მოდის და არც ჩვენს ზარებს პასუხობს.

ვალოდია შერმადინი:  ურეკავს ის ადამიანი, რომელიც სამსახურეობრივად ვალდებულია, დაურეკოს. ის კი არ პასუხობს. ჩვენ რა ვქნათ?! ჩვენ თამილას ომის შემდეგ შევთავაზეთ, გაეგრძელებინა ისევ მუშაობა, თუკი რამის გაკეთებას შეძლებდა.

- ანუ გამგეობას უნდოდა, თუკი წეროვანში შეიქმნებოდა მოსწავლე-ახალგაზრდობის სახლის ანალოგი, ახალგორშიც გააგრძელებდა მუშაობას?

ვალოდია შერმადინი:  დიახ, ჩვენ ამაზე დავეთანხმეთ კიდეც. უბრალოდ, რეგისტრაცია უნდა მომხდარიყო აქ - წეროვანში. ვუთხარი - გვიჩივლე, გააგრძელე მსვლელობა, იქნებ იქაც შეძლო ორგანიზაციის დარჩენა, აქ კი დააფუძნე იმისათვის, რომ ხელფასის გაცემა არ შეწყდეს... ანუ პარალელურ რეჟიმში გააგრძელე-მეთქი ჩივილი, ოღონდ აქ დაფუძნდეს-მეთქი. მაგრამ – არ გცნობო, გვეუბნება და... ხელმძღვანელი გამგებლის ხელით ინიშნება, გამგებელს კი ეგ არ ცნობს! თამილას მოსაწონი არც გამგებელია და არც მისი მოადგილე... ყველაფერს აქვს თავისი წესი და რიგი.

- გათავისუფლდა თუ არა ეს ადამიანი თანამდებობიდან, თავად არ უნდა იცოდეს? 

ვალოდია შერმადინი:  ახალგორში ეს ორგანიზაცია ვერ დაფუძნდა. მიზეზი ის არის, რომ კანონით, ოკუპირებულ ტერიტორიაზე არ კეთდება ეს... დაფუძნდა აქ თითქმის ანალოგიური შინაარსის ორგანიზაცია... ეგ ადამიანი გამგებელს არ ცნობს, მუნიციპალიტეტს არ ცნობს, ამ დასახლებას (წეროვნის დევნილთა ჩასახლებას გულისხმობს) არ ცნობს. ჩვენთან მისი დაპირისპირების ერთადერთი მიზეზი არის ფულადი კომპენსაცია. არადა, თვენახევარი ვეხვეწეთ: თქვენს ანგარიშზე ორი კომპენსაციაა ჩარიცხული 20 000 დოლარი, აიღეთო. არ აიღეს - სამი გვეკუთვნისო. ეს არის ერთადერთი მიზეზი ჩვენი ურთიერთობის გაფუჭებისა. მან იძულების და რეკეტის წესით ვერ აიღო სამი კომპენსაცია. შეგიძლიათ გადაამოწმოთ, რამდენი თვე იდო მაგათ ანგარიშზე ის 20 000 დოლარი. იმის გამო, რომ მისმა ოჯახმა ეს გადაავადა, საკმაოდ ბევრი კომპენსაცია დავკარგეთ. 200 კომპენსაცია დავკარგეთ იმიტომ, რომ 31 დეკემბერს ჩარიცხული თანხა ვერ გავიდა 15 მარტამდე.

- მოკლედ, მიპასუხეთ - საბიუჯეტო ორგანიზაციებს, რომლებიც დღეს ახალგორი მოქმედებენ, უწყვეტთ თუ არა დაფინანსებას?

ზურაბ ფიცხელაური: ვინც იმათი თანამშრომელია, ჩემი თანამშრომელი ვეღარ იქნება.

- რას ნიშნავს „იმათი თანამშრომელი“?

ვალოდია შერმადინი:  რუსების თუ ოსების უწყისზე ხელს ვინც აწერს და მათ ხელფასს ვინც იღებს, აქ ჩვენი თანამშრომელი ვეღარ იქნება. ეს ეხება იმ ორგანიზაციებს, რომლებიც ჩვენს  მუნიციპალიტეტში შედის: კლუბები და ბიბლიოთეკები, ბაგა-ბაღი... მას შემდეგ, რაც აქ დაფუძნდა ბაგა-ბაღი, აბსოლუტურად ყველა თანამშრომელს შევთავაზეთ ახალგორიდან წამოსვლა, მაგრამ არ წამოვიდნენ და ჩვენ ხომ არ დავაძალებთ?!

- ეს გადაწყვეტილება რის შემდეგ მიიღეთ და რატომ? დე ფაქტო ბიუჯეტიდან ხელფასს ხომ დიდი ხანია იქ იღებენ, ახლა რატომ „გაგახსენდათ“?

ზურაბ ფიცხელაური: მე არ ვიცოდი, რომ იქაც იღებდნენ.

- და რა შავდება იმით, რომ იქ დარჩეს ხალხი და იმუშაოს? ყველა ქართული ორგანიზაცია უნდა ჩაკვდეს იქ, იმის გამო, რომ იქაურ ხელფასს იღებენ?

ზურაბ ფიცხელაური: 9 მაისს შენ იქ იყავი?

- 9 მაისს არ ვყოფილვარ.

ზურაბ ფიცხელაური: ეთნიკური ნიშნით რომ გაარჩიეს ხალხი მაგ კონცერტზე - ქართველები არ იქნებით, აქ არ გამოხვალთო - ეგ ინფორმაცია ხომ გქონდა? ხომ გესაუბრნენ ამაზე, რატომ არ დაწერე?

- რანაირად მესაუბრნენ, როცა 9 მაისს მე ახალგორში არ ვყოფილვარ?!

ზურაბ ფიცხელაური: როგორ არა?! მე იმასაც გეტყვი, ვინც გესაუბრა. გითხრეს და არ დაწერე!

- ნამდვილად არ ვყოფილვარ. შეგიძლიათ ეს გადაამოწმოთ კიდეც სამივე ბლოკ-საგუშაგოზე, რომელზედაც ფიქსირდება ახალგორში შემსვლელ-გამომსველი დრო-თარიღის მიხედვით.

ზურაბ ფიცხელაური: იქაურ უშიშროებას არ იცნობ შენ?

- არ ვიცნობ. ვიცნობ მილიციის წარმომადგენლებს.

ზურაბ ფიცხელაური: თვითონ უშიშროების ბიჭები რომ გიცნობენ?

- რა არის ამაში გასაკვირი, რომ თვითონ მიცნობდნენ?!

ვალოდია შერმადინი:  ქართული ენა სკოლებში და, საერთოდ, ქართულად ლაპარაკი სკოლებში ბრძანების ფორმით არა, მაგრამ ფიზიკური იძულების წესით რომ იდევნება და  ყველაფერი ქართული რომ ამოვარდა იქიდან, ეს ხომ იცი, რომ ასეა?

- ბატონო ვალოდია, ამას თქვენ ამბობთ?! როგორც მე ვიცი, თქვენ იქ ხშირად დადიხართ და არსებულ სიტუაციასაც სხვებთან შედარებით კარგად იცნობთ. თვითონ სკოლის დირექტორებისგან მაინც გეცოდინებთ, რომ ეს მართალი არ არის. სხვათა შორის, როგორც ლეგიტიმური მთავრობას წარმომადგენელს, არანაირი პრობლემებს არ გიქმნიან. ასე არ არის?

ვალოდია შერმადინი: არანაირ პრობლემებს?!

ზურაბ ფიცხელაური; კარგად ხარ დარიგებული! რა კარგ შეკითხვებს იძლევი! შენ გინდონდა ის, რომ ზურა იქ ვეღარ შესულიყო, არა?

- საიდან მოიტანეთ?! არანაირად! მე პირიქით, ძალიან მოხარული ვარ და ვიქნები, თუ თქვენ იქ რეგულარულად ივლით.

ზურაბ ფიცხელაური: პირიქით მოხდა.

ვალოდია შერმადინი:  უნდა აიღოო ფორმა 9, რომ მეუბნებიან, რანაირად უნდა ავიღო?1 რუსეთის მოქალაქე ვიყავი?! ფორმა 9 ხომ დაკარგული დოკუმენტის სანაცვლოდ მიცემული დროებითი დოკუმენტია.

- თუკი გინდათ დაუბრკოლებლად გადაადგილდეთ, თუკი გინდათ იქ ქართველი ხალხი გაჩერდეს, ერთი ფარატინა ქაღალდი რას გიწყვეტთ?

ვალოდია შერმადინი:  ეს არ არის ფარატინა ქაღალდი. ეს არის ღირსება-თავმოყვარეობის საქმე.

- ის არ არის ღირსების საქმე, რომ იქ ყველა ქართული ორგანიზაცია ჩაკვდება?

ზურაბ ფიცხელაური: ჩამკვდარი არ არის?! ყვლაფერი ჩამკვდარია.

- ამის ერთ-ერთ მიზეზად არ თვლით თუნდაც იმას, რომ იქ დარჩენილ ხალხს ხელფასს უწყვეტთ?

ვალოდია შერმადინი:  ეს ორგანიზაციები იმიტომ ჩაკვდებიან, რომ იქ ქართველები აღარ იქნებიან.

- რატომ აღარ არიან იქ ქართველები? იმიტომ, რომ აქ - წეროვანში უქმნით ყველანაირ პირობებს და ყველანაირად აიძულებთ, აქ გამოიქცნენ. ასე არ არის?

ვალოდია შერმადინი:  რა, თქვენ ამბობთ, რომ იქ აბსოლუტურად ყველანაირი პირობაა, რომ კაცმა იცხოვროს?! თურმე იქაურობა ოკუპირებულიც არ არის, არა?! ვერც იმას იტყვით, რომ ყველა აქ, წეროვანშია წამოსული. აბსოლუტურად ყველა ექიმი იქ არის და იქ მუშაობს. 

ახალი ამბები