ეთერ ბედოშვილი პირადობის მოწმობის მიხედვით 116 წლის არის. ერთ წელზე მეტია დუშეთის რაიონის სოფელ ნოკორნადან საცხოვრებლად რუსთავში, შვილთან გადავიდა. ხუთსულიანი ოჯახი ყოფილი საბავშვო ბაღის შენობის ერთ-ერთ ოთახში ცხოვრობს. უკიდურესი გაჭირვების მიუხედავად, ოჯახს სოციალური დახმარება არ აქვს.
საცხოვრებელი ოთახის კარ - ფანჯრებზე მუყაოს ქაღალდებია აკრული, სახურავიდან წყალი ჩადის, ელექტროენერგია მეზობლიდან აქვთ. შენობაში ბუნებრივი აირი საერთოდ არ არის. ვარდო ბედოშვილი და მისი პენსიონერი მეუღლე, ხის ტოტებს გასათბობად მდინარის პირას აგროვებენ. ცოტა ხნის წინ, მეზობელმა ცოტა შეშაც აჩუქა და ახლა იმით თბებიან.
„ხეობაში ვცხოვრობდი. იქიდან იმიტომ წამოვედი რომ ავად ვიყავი, აღარ შემეძლო. იქ არავინ მყავს. ეს ერთი შვილი მყავს და წამომიყვანა. აქ ძალიან გვიჭირს, დახმარებაც მომიხსნეს. დუშეთიდან რომ წამოვედი, მერე აღარ მოვიდა დახმარება. მიჭირს, წამალი რით ვიყიდო? მგონი, ერთი წელია, რაც აქ ჩამოვედი და დახმარება მოხსნილი მაქვს. იქ მე ვერ დავრჩებოდი. არავინ არ იყო შეშის მომტანი. როგორ დავრჩებოდი იქ?! ჯანმრთელად რომ ვიყო, სოფელში ცხოვრება მირჩევნია, შევინახავდი ჩემს თავს. პენსია მაქვს, მაგრამ რამდენი, არ ვიცი. წამლებს ვყიდულობ. ყველაფერი მტკივა უკვე - თავი, მუხლები... ყურთასმენაც დამაკლდა და მხედველობაც. სიარულიც მიჭირს. მეორე წელია, ჯოხებით დავდივარ. სოფელი მენატრება, მარა იქ როგორ წავიდე?!“
მცხეთა-მთიანეთის საინფორმაციო ცენტრი
ორიგინალი სრული სახით
ახალი ამბები
პოპულარული
რატომ ვერ იბრუნებენ კონფლიქტით დაზარალებული ოსები საქართველოს მოქალაქეობას და ქონებას?
სპეციალურ პენიტენციურ სამსახურს წამების მსხვერპლის სასარგებლოდ 50 000 ლარის გადახდა დაეკისრა
'ალბათ, ნებისმიერი რეგიონული ჟურნალისტი გეტყვით, რომ გადარჩენისთვის გვიწევს ბრძოლა!'
